Hongaarse muziek lijkt nergens op. Net zoals de Hongaarse taal. Temidden van slavische en romaanse volkeren vormen de Hongaren een cultureel eiland. Hun taal noch hun muziek vormen ook maar enige verwantschap met de omringende culturen. En zeg aan Hongaren niet dat zij in Oost-Europa wonen. Al 1000 jaar lang ligt Hongarije in het hart van Midden-Europa. Het is onvoorstelbaar dat deze taal en muziek al die eeuwen hun onafhankelijkheid hebben bewaard. Het leven is hier een ernstige zaak, een lied ook, de dans ook. Lijden, armoede, verdriet, overleven, strijden. Denk nou niet dat Hongaarse muziek niks aan is. Integendeel: de heftige emoties in de muziek zijn zeer meeslepend. Zij kunnen zich zowel uiten in zeer langzame klaagliederen, als in de meest opwindende zigeunercsárdás. Veel Hongaarse muziek klinkt weemoedig en veel Hongaren (en Nederlanders) vinden dat lekker. Samen snotteren en uithuilen, je verdriet eruit zingen, door samenzang je ongeluk delen. Hongaren zijn een zingend volk. Urenlang kunnen ze samen zingen. Dat kan (vooral 's nachts) leiden tot uitbundige en heftige emotionele muzikale uitbarstingen. Ik zal wel nooit begrijpen waarom ik de Hongaarse muziek zo mooi vind. Maar mijn hart en mijn tranen begrijpen het wel. Hoe komt het toch dat die Hongaren zulke prachtige melodieën hebben. Prachtig en onverwoestbaar. Of ze nu door één persoon geneuried of gezongen worden dan wel door een zaal met 400 bruiloftsgasten. Of ze nu door een dun herdersfluitje (furulya) klinken of door een orkest van 40 strijkers. Of ze tergend langzaam dan wel opzwepend snel gespeeld worden: dezelfde melodie blijft een verfrissende, helende wonderkracht te bezitten.