2002: de rij wachtenden voor de paspoortcontrole op het vliegveld van Holguin is groot. Als ik aan de beurt ben, loop ik langzaam naar een klein hokje. De douanebeambte bekijkt mijn paspoort en bladert vol aandacht door de bladzijden met vele stempels.

Anno 2018 leven we –helaas- in een wereld vol angst. Angst voor een aanslag van IS, bang om je baan te verliezen en wat deze onzekere tijden nog meer aan rampspoed brengen zullen. Al voel ik ze zelf uiteraard ook, zelf heb ik me nooit door deze minder prettige gevoelens laten leiden.

Vasco da Gama, Christopher Columbus en Charles Darwin gingen me voor. ‘Het is er droog en dor, allemaal zandvlakten, ontzettend vlak en weinig te beleven.’ Dit was de meest gehoorde reactie vooraf aan mijn laatste reis. ‘Toen God klaar was met het scheppen van de aarde, schudde hij het zand van zijn handen en maakte daarmee Kaapverdië’.

Zou ik me voor mijn grote geliefde willen vergiftigen, als deze liefde verboden is? Op het einde van onze reis door het Amazonegebied zijn we aangekomen op Ilha de Marajó, een eiland aan de monding van de Amazone, met een oppervlakte van anderhalve keer Nederland.

’s-Werelds grootste wildernis. De rivier die er doorheen stroomt, heeft de afstand van New York naar Rome. Het omringende oerwoud bevat een duizelingwekkende hoeveelheid planten- en diersoorten. Alles wat je jezelf bij een jungle kunt voorstellen zie, hoor en voel je hier.

Ruim 8.000 kilometer denderen we door zes tijdzones en verschillende klimaten. Alles lijkt in slow motion te gaan en het besef van tijd heb ik niet meer, de dagen vliegen voorbij. De trein overschrijdt ‘s nachts de grens tussen Europa en Azië en rijdt ongemerkt Siberië binnen.

Peter de Grote en Raspoetin, Lenin en Poetin, Tolstoj en Solzjenitsyn, Gagarin en Laika, het Kremlin en het Rode Plein en natuurlijk het afgelegen ijskoude Siberië met zijn uitgestrekte wouden. Dat zijn mijn eerste gedachten als ik aan Rusland denk.