Tudo drett?

Vasco da Gama, Christopher Columbus en Charles Darwin gingen me voor. ‘Het is er droog en dor, allemaal zandvlakten, ontzettend vlak en weinig te beleven.’ Dit was de meest gehoorde reactie vooraf aan mijn laatste reis. ‘Toen God klaar was met het scheppen van de aarde, schudde hij het zand van zijn handen en maakte daarmee Kaapverdië’. Deze mythe over de archipel en de reacties vooraf komen aardig overeen. Zelf willen ze graag Cabo Verde genoemd worden, verwijzend naar de ligging van de eilandengroep: voor de Groene Kaap (Cabo Verde) in Senegal. Het eilandenstaatje heeft een stormachtige geschiedenis. Vanuit de binnenlanden van Afrika werden in de 17e en 18e eeuw miljoenen slaven naar Kaapverdië gebracht, waarna ze naar plantages in Amerika vervoerd werden.

Droog en dor? Tijdens een rondreis over vier eilanden zag ik dramatisch mooie landschappen met adembenemende uitzichten die de fantasie prikkelen. Ruige afgetekende bergtoppen, diepe ravijnen en groene valleien, rotsachtige kusten met diepe inhammen waar het water van de Atlantische Oceaan tegenaan beukt. Levendige stadjes met koloniale huizen in prachtige pasteltinten en dorpjes die soms achteloos tegen een scherpe bergkam lijken zijn gekwakt. En hoewel er weinig regen valt, toveren de bewoners met water: ‘gota a gota’, druppel bij druppel.

Vlak en saai? Ik had het geluk de actieve Fogo (vuur) vulkaan van bijna 3 kilometer hoogte kunnen beklimmen. De afdaling ging als een Speedy Gonzales: rennend door het vulkaangrind naar beneden. In 2014 is een nieuwe zijkrater ontstaan. De lava die bij deze uitbarsting vrijkwam, is in de weinig overgebleven huizen door deuren en ramen naar binnen gestroomd. Wandelend over de lavastromen voel je de kracht van de natuur. Maar de mensen komen terug, want de verbouwde koffie op de vulkaanhellingen behoort tot de beste (Arabica) ter wereld en is zo sterk dat het misschien wel de reden is dat Kaapverdische feestjes tot in de vroege uurtjes doorgaan. En de Fogowijn is ook niet te versmaden.

Het mooist van Cabo Verde zijn de mensen. Te veel kleur bestaat niet voor de Kaapverdianen. Vrouwen met prachtige gekleurde hoofddoeken en felgekleurde wikkelrokken. We waren getuige van een zwoel en zinderend Kaapverdisch carnaval. Met ongekende passie en enthousiasme werd een spetterend exotisch feest gevierd; uitbundige outfits en kleurrijke verentooien, dansen op ritmische muziek. De officieuze slogan van de bevolking is ‘no stress’. Het is op Kaapverdië niet alleen een gezegde, maar echt een manier van leven. Maar kijken wat er op je af komt en jef er niet druk over maken; je kan er toch niets aan veranderen. Deze ‘no stress’ proef je in het goud van Kaapverdië, de grogue. Een uit suikerriet gedistilleerde rum. Regelmatig werd ik aangesproken met ‘tudo drett?’, een uitdrukking uit het Crioulo (Kaapverdisch Creools) dat ‘alles goed?’ betekent? Je kon merken dat de mensen dit oprecht meenden. Heel wat anders dat het plichtmatige ‘How are you doing? van de doorsnee yankee. De gastvrije Kaapverdianen begroeten u in hun tijdloze wereld met een welgemeend ‘morabeza’, wees welkom.