Angst

Anno 2018 leven we –helaas- in een wereld vol angst. Angst voor een aanslag van IS, bang om je baan te verliezen en wat deze onzekere tijden nog meer aan rampspoed brengen zullen. Al voel ik ze zelf uiteraard ook, zelf heb ik me nooit door deze minder prettige gevoelens laten leiden. Zo heb ik als reisleider de afgelopen 30 jaar regelmatig oog-in-oog gestaan met ‘de dood’. Dan wel door de loop van een pistool, mes , een groepje bandieten of Moeder Natuur die zijn uiterste best deed om met de Tsunami mijn groep vroegtijdig naar het Walhalla te sturen. Ik mocht het gelukkig allemaal overleven, simpelweg omdat ik blijkbaar op de juiste momenten een snel denk- en reactievermogen heb. En een flinke portie geluk helpt ook een beetje.

Wat echter nog veel belangrijker is: laat nooit je brein door angst regeren. En durf wat meer te vertrouwen op je instinct en intuitie. Kijk anders eens wat vaker naar je vrouw/vriendin/minnares, zij zijn hier niet voor niets het ‘sterke geslacht’ door geworden. Waar ik anderen door ‘onzekerheid’ of ‘het grote onbekende’ steeds voorzichtiger zag worden of zelfs afhaken, heb ik altijd juist het tegenovergestelde gehad. Ik vind het juist heerlijk om te weten dat je niet om de hoek kan kijken en wat er komen gaat.

God
Onlangs had ik weer zo’n belangrijk beslismoment. Waarschijnlijk had het ongetwijfeld te maken met mijn 50ste verjaardag. Dan ga je onbedoeld toch terugkijken en een heel klein beetje vooruitkijken. Met dat terugkijken was ik snel klaar. De afgelopen 31 jaar als reisleider heb ik alles gedaan wat God verboden heeft –of zelfs maar had kunnen bedenken- en dankzij de mooiste baan ter wereld heb ik driekwart van deze aardbol van dichtbij mogen bekijken. Gelukkig heb ik ook nergens spijt van, al had ik sommige situaties wellicht wat tactvoller kunnen uitvoeren.

Over de toekomst bleef ik wat langer mijmeren. Niet dat ik me ooit ook maar een seconde druk heb gemaakt over wat de toekomst brengen zal, toch bleef ik voor mijn gevoel wat langer nadenken over de volgende 10/20 jaar van mijn passievolle bestaan. Niet dat ik me druk maak over mijn pensioen. Ik ben een van de weinige Nederlanders die het liefst doorwerkt tot zijn 80ste. En dan hoop ik te mogen sterven in het spreekwoordelijke harnas, het liefst terwijl ik net een groep aan het rondleiden ben door een of andere duistere stad in het Oostblok. Terwijl die gedachten me een geruststellend blij gevoel gaven stuitte ik op de website ‘Why we hate tourism’ tours. Een groep jonge Portugezen uit het toeristische Lissabon was het zo beu dat alle horden van toeristen naar hun stad telkens weer naar dezelfde bezienswaardigheden kwamen kijken. ‘Dat kan anders’ dachten ze. En voila: de alternatieve reisorganisatie ‘Why we hate tourism’ was geboren. Een week later nam ik zelf de proef op de som en na een uurtje met deze gasten rondgelopen te hebben door hun inderdaad prachtige stad, wist ik waar mijn toekomst me heen zou leiden.

Vier dagen later was de website www.grensloosgenieten.nl in de lucht. In plaats van dat ik braaf uitvoer wat een of andere kantoormiep heeft bedacht vanachter de computer, bedenk ik nu mijn eigen reizen. En voer ze nog uit ook! Inmiddels zijn we een maand verder en heb ik mijn eerste opdrachten al binnen. Een groep van 40 zakenmensen gaat binnenkort –jawel- het onbekende Lissabon ontdekken met ‘Why we hate Tourism’, terwijl ik iets later een groep bejaarde dames Wit-Rusland mag laten ontdekken. En de komende maanden volgen nog veel meer reizen naar China, Zuid-Afrika, Baltische Staten, Iran, een alternatieve Trans-Siberie reis en Japan. Als er tenminste mensen net zo blij worden van mijn type reizen als ik zelf…

Allemaal bedacht vanachter mijn eigen computer, met uitzicht op mijn zwaar verwaarloosde tuin. Maar ja, elke keuze vraagt nou eenmaal offers. Wat 2018 me verder nog brengen gaat, weet ik niet. En wil ik ook niet weten. Het belangrijkste is dat ik -wederom- mijn hart durfde te volgen. Mijn veilige leventje in dienst bij de grote touroperators staat voorlopig ‘on hold’, maar zelf gaat mijn leventje in volle stoom voorwaarts. Zoals altijd zullen we pas in de toekomst weten of deze stap de juiste was, vooralsnog voelt het goed om deze keus gemaakt te hebben.