Wortels sterker dan mijn vleugels

’s-Werelds grootste wildernis. De rivier die er doorheen stroomt, heeft de afstand van New York naar Rome. Het omringende oerwoud bevat een duizelingwekkende hoeveelheid planten- en diersoorten. Alles wat je jezelf bij een jungle kunt voorstellen zie, hoor en voel je hier. We banen ons een weg langs grote majestueuze bomen door ondoordringbaar struikgewas, waar je zonder een gids met machete niets te zoeken hebt. Als ze ons een paar kilometer diep in dit mega-oerwoud zouden droppen, zouden we nooit meer thuis geraken. Groen, groener, groenst met af en toe vreemd uitbundig bloeiende bloemen. Afgelopen maand reisde ik duizenden kilometers over en langs de Amazone.

Onze inheemse gids heet Domingo, wat Zondag betekent, weer wat anders dan Vrijdag. We krijgen de eerste survivallessen: raak nooit een tak aan voordat je zeker weet dat er geen gevaar is. Achter elke tak kan een uiterst giftige slang zitten, messcherpe doorns of gemeen bijtende steekmieren. Bij het oversteken over boomstammen van kleine riviertjes, en dat zijn er heel veul hier, moet je zeker niet in het water vallen. Sidderalen, pijlstaartroggen en piranha’s vormen nog wel het minste gevaar; eindigen in de bek van een bijtgrage kaaiman lijkt de overtreffende trap. Als je in deze oerwoudmoerassen moet plassen, dien je dat door een theezeefje te doen, want sommige parasieten zwemmen tegen de urinestraal in omhoog om zich vast te zetten in je plasser.   

De jungle is ook: vele rottende bladeren, afgebroken takken waarop paddenstoelen weelderig gedijen, waterstroompjes en zuigende modder. Veel modder, waardoor elke stap bedachtzaam moet zijn. De enorme hitte en een ongekende luchtvochtigheid betekent zweten. Stilstaan is zweten, bewegen is nog meer zweten, wandelen is drijfnat worden. De straaltjes zweet weten elke lichaamsplek te bereiken en lijken zich te concentreren in mijn onderbroek. Ik wist niet dat er zoveel hectoliter plakkerig ambtenarenzweet in een mens zat. Overal horen we insecten die tekeergaan als een opzwepend filharmonisch orkest onder de bezielende leiding van Jaap van Zweden. Steekmuggen, muskieten, horzels, en andere ufi’s, unindentified flying insects, maken onze jungletocht tot een allesbehalve paradijselijke ervaring. Sommige beten bezorgen je een week lang een ellendige jeuk. Elke dag lijkt het of we wel 5.238 aanvallen moeten weerstaan. Op het eind van zo’n dag tel ik op de rug van mijn reismaat meer dan 100 rode bultjes. Hij is dwars door zijn shirt helemaal lek gestoken.

Waarom doet een mens dit nog? Wat is het plezier hiervan, behalve weer een nieuwe pagina in je dagboek?
Een Spaanse ontdekkingsreiziger gaf deze uitgestrekte ‘binnenzee’ haar naam: Amazone. Hij beweerde stammen van vrouwelijke krijgers gezien te hebben die hem deden denken aan de Amazones uit de Griekse mythologie. Helaas kwam ik geen Amazones tegen. Wederom heb ik geprobeerd mijn vleugels uit te slaan en zag fenomenale wolkenluchten in een omgeving waar je de nietigheid van de mens heel goed ervaart. Maar mijn wortels bleken toch sterker. De aantrekkingskracht van het weidse rivierenlandschap in mijn eigen Bommelerwaard bleek weer eens onweerstaanbaar.