Wie een reis naar IJsland boekt, zal dat waarschijnlijk in eerste instantie niet doen voor het lekkere eten, zoals je je bijvoorbeeld wel vooraf al mag verheugen op het heerlijke eten van Japan, Argentinië of Zuid-Afrika. Toch valt er ook in IJsland volop te genieten, al dien je er vaak wel een tweede hypotheek voor af te sluiten. Omdat het land volledig omringt is door zeeën, bestaat het voedsel voor een belangrijk deel van wat uit die zee komt. De meren en rivieren bevatten eveneens veel vis. Op het land worden schapen gehouden die voor de keuken zowel vlees, schapenmelk-producten als lamsvlees opbrengen. Op kleinere schaal zijn er koeien voor melk- en vleesproductie. Vanwege de vulkanische bodem is landbouw een lastige bezigheid waardoor er een beperkte graanproductie is. Bij gevogelte zijn zowel de vogel als de eieren van belang. In de Moderne Tijd zijn in IJsland veel ontwikkelingen met betrekking tot voedselvoorziening en bereiding. Zo zijn kassen erg belangrijk geworden. Uit de vrije natuur – maar ook wel gekweekt in groentetuinen – worden kruiden gebruikt zoals: kraaihei, IJslands mos, maggiplant, kruiptijm en grote engelwortel. Uit de zee wordt zeewier gebruikt. Door de eeuwen heen zijn er door de IJslanders gerechten ontwikkeld. De basis daarbij is vaak een traditionele inmaakmethode als inleggen, drogen, pekelen en/of fermenteren. Daarbij kan dan een typische bereidingswijze zijn ontwikkeld. Ook het gebruik van aardwarmte – uit bijvoorbeeld een warmwaterbron – kan daar een rol spelen.

"Svio is een van de meest bijzondere gerechten van de IJslandse keuken en wordt (meestal) geserveerd met aardappelpuree. Het schepenhoofd wordt in tweeën gehakt, de huid en de hersenen worden verwijderd, waarna het gekookt wordt. Het gerecht stamt uit de tijd dat de IJslanders zich door de bittere armoede niet konden veroorloven om ook maar iets weg te gooien van hun eten. Wie goed in de supermarkt rondkijkt ziet ze in de vriezer liggen, ook tijdens diverse festivals zijn ze te koop. In Reykjavik is het te koop bij "Fljótt og Gott" ("Fast and Good") caféteria in de BSÍ bus terminal. Denk niet dat je de enige bent, volgens de uitbater verkoopt hij er bijna 10.000 per jaar! De wangen en de ogen zijn het lekkerste onderdeel van dit bijzondere gerecht. En oh ja, laat de oren liggen, want het bijgeloof zegt dat je bij hij eten hiervan ongeluk tegemoet gaat..."  

"Hákarl heeft een zeer dominante, sterke en penetrante ammoniakgeur en is wel wat vergelijkbaar met schoonmaakmiddelen of met bepaalde sterk ruikende kaassoorten. Deze geur is zodanig van aard, dat vele IJslanders, en ook buitenlanders, niet in staat zijn om een stukje hákarl te eten. Het wordt traditioneel klaar gemaakt door de haai te onthoofden en van de ingewanden te ontdoen. Vervolgens wordt het in een gat gelet, met grind en zand bedekt en na drie maanden (uiterlijk) weer opgegraven. Na deze periode van rijping wordt het vlees in brokken gesneden en vervolgens in droogschuren gedurende enkele maanden in de wind te drogen gehangen. Tijdens deze droogperiode ontstaat er een bruine korst die voor het definitief opsnijden van het spek eerst moet worden verwijderd.  Het vlees heeft nu de consistentie van dikke kaas gekregen. Degenen die voor het eerst een hapje hákarl durven te nemen, zullen waarschijnlijk eerst een kokhalsbeweging moeten onderdrukken. Door het dichtknijpen van de neus is de penetrante ammoniageur waarschijnlijk eenvoudiger te trotseren. Hákarl smaakt naar vis met tonen van noten en sterke (geiten)kaas, en de smaak is over het algemeen veel minder intens dan de geur. Het eten van hákarl wordt door de IJslanders geassocieerd met moed, kracht en durf."

"Aardappelsalade is een typisch gerecht uit de IJslandse keuken. Wellicht niet een van de meest spectaculaire, maar wel erg lekker."

"Een typisch IJslandse manier om brood te bakken is het bakken in de warme vulkanische grond rondom een geiser. IJsland is immers een vulkanisch eiland, geregeerd door vulkanen en gepokt en gemazeld door lavastromen en hete geisers; het land haalt zelfs een groot deel van zijn energiebehoefte uit de aardwarmte, te weten de hete geisers en de warmwaterbronnen. De oude methode om brood te bakken in de warme, vulkanische modder rond een geiser gaat als volgt: maak een brooddeeg en doe dit in een pan; doe vervolgens het deksel er op en wikkel de pan geheel in plastic folie, zodat er geen vocht of zand in kan komen. Dan wordt de pan in een ondiep gat bij een geiser ingegraven en met de warme modder bedekt. Het water van een geiser en het zand rondom hebben namelijk een constante temperatuur van circa 100 °C. Een IJslands ‘lavabrood’, dat aldus wordt gebakken, is in ongeveer 24 uur helemaal gegaard. Vele IJslanders, die in de buurt van een hete geiser wonen, bakken op deze wijze hun dagelijks brood: graaf één pan met gebakken brood uit en graaf een volgende pan met brooddeeg in voor de volgende dag. Eenvoudig, goedkoop en elke dag vers (lava-) brood; een kind kan de was doen!"

"Er zijn geen twee recepten hetzelfde van de traditionele IJslandse Kjötsúpa. Elk huishouden heeft zijn eigen recept. Het is daarom erg lastig een recept te maken voor deze traditionele lamsstoofpot/soep. Deze versie van het recept bevat de ingrediënten die er in ieder geval in horen omdat deze het gerecht écht authentiek maken. Het is een goede start voor je eerste poging."